هر صبح و شام بهر خدا گریه می کنی^{۱
با یاد سید الشهدا گریه می کنی}

داغ حسین در همه دلها نهفته است
با روضه های کرب و بلا گریه میکنی

اکبر به خُلق و خَلق شبیه پیمبر است

بر این شبیه بدر الدجی گریه می کنی

قاسم امانت حسن و یادگار او
^{بر این شهید پر ز بها گریه می کنی}

بر این شهید پر ز بها گریه می کنی

عباس دست و فرق و دو چشمش شهید شد
بر پاره های مشک سقا گریه می کنی

خم گشت ناگهان کمر شاه عالمین
از داغ پهلوان وفا گریه می کنی

شش ماهه را تو شنیدی چه آمده

بر صبر مادر شهدا گریه میکنی

آخر امام حق است آن که سر جداست
از ننگ کوفیان و جفا گریه می کنی

یک دختر سه ساله یتیم است و پیش او

بردند هدیه ای که چرا گریه می کنی

خون گریه می کنی  چو ز زینب خبر رسد
با یاد غربت اسرا گریه می کنی

می خواهی انتقام بگیری ولی کمند
یاران و ما زیاد و شما گریه می کنی

هربار می رسد به سما بانگ العجل
یا آنکه "منتقم تو بیا" گریه می کنی

از شیعه های غافل و سرگرم کار خود!
از مدعین غرق ریا گریه می کنی

سیصد نفر هنوز نشد خالصانه یار؟!!
با شکوه ای که هست بجا گریه می کنی